Er werd een nieuwe poging gewaagd het Droogdok leeg te pompen. De milieuvergunning was rond en met speciale pompen kon worden voorkomen dat er olie in het Groote Dok belandde. Ook zou de vervuilde sliblaag niet verstoord worden. Er werd echter getwijfeld of de capaciteit toereikend was.
De zeventig jaar oude vloeddeuren werden op 6 juni verwijderd, geïnspecteerd en opgemeten om nieuwe te kunnen bouwen. De oude vloeddeuren kregen een plaatsje op het terrein naast het Droogdok.
Alles en iedereen stond er klaar voor: leden van het zeekadettenkorps, een historisch brandweervoertuig, vrolijke livemuziek, honderd genodigden en een gedeputeerde van de Provincie. Maar toen bleek dat de schipdeur van het Droogdok zwaarder was dan gedacht, zodat de operatie om de deur met een hijskraan op het droge te krijgen al na een paar minuten moest worden stopgezet. De zoveelste tegenslag in de restauratiewerkzaamheden.
Bij onderzoek naar de schipdeur bij het droogdok werd het wrak van een zes meter lang polyester bootje gevonden. De eigenaar werd opgeroepen zich te melden. Niemand wist wanneer het gezonken kon zijn.
De dagelijkse leiding van de Hellevoetse stichting Droogdok Jan Blanken heeft haar ontslag genomen. Opnieuw incasseerde het project een gevoelige klap.
Vanwege aangetroffen verontreinigingen in het grondwater werden de werkzaamheden aan het Droogdok stilgelegd. De twee ton krediet die de gemeente in april 1992 ter beschikking had gesteld, was al geslonken tot 27.000 gulden.
Het saneren van de vervuilde grond en grondwater rond het Droogdok zou een paar miljoen extra kosten. De gemeente besloot een gedeelte te laten schoonmaken, kosten 1,75 miljoen, en dit uit te smeren over tien jaar.
De grond rond het Droogdok bleek tot op een diepte van 2,5 meter vervuild met zware metalen. Vrijwilligers weigerden om op het vervuilde terrein te werken. Het werk lag hierdoor enkele maanden stil. De gemeente wilde de vervuilde grond afdekken met een laag schone grond. Kosten: ruim zeven ton.
Hellevoetsluis introduceerde met toestemming van de Rijksmunt een eigen munt ter waarde van vijf gulden. De eerste oplage van enkele duizenden munten werden geslagen ter gelegenheid van de 15e editie van de Vestingdagen. De ene zijde droeg het wapen van de gemeente, de andere zijde een specifieke afbeelding van de gelegenheid of evenement waar ze voor geslagen waren. De initiatiefnemers hoopten dat de munten een collectorsitem werden, waarvan de opbrengst ten goede kwam aan het Droogdok.
Ofschoon het architectenbureau Vandenhove enkele jaren geleden de ontwerpen voor het Droogdok op basis van ‘no cure no pay’ had gemaakt, diende het een rekening van vier ton in. Nadat de gemeente dit had geweigerd, deed het bureau het voorstel dat de gemeente uit ‘morele overwegingen’ de helft zou betalen: twee ton.