1940-1945

De bezetting van Voorne-Putten en Rozenburg is een veelbewogen periode: van de deportatie van Joodse gezinnen tot het inunderen van polders en de bouw van honderden bunkers in de duinen. De Tweede Wereldoorlog was een aangrijpende periode. De bezettingsperiode op Voorne-Putten en Rozenburg stond vooral in het teken van verdediging: de duinen werden volgebouwd met bunkers en geschutsbatterijen om een aanval af te slaan.

Nadat Nederland was bezet, begonnen de Duitsers aan de voorbereidingen om Engeland aan te vallen. In de zomer van 1940 werd in de duinen bij Oostvoorne de batterij Tirpitz aangelegd, die met drie grote scheepskanonnen werd uitgerust. Deze batterij moest dienen als ondersteuning van de grote invasie op Engeland. Intussen werden de Duitse militairen klaargestoomd voor de grootscheepse landing in Engeland. Er werden schepen omgebouwd tot landingsvaartuigen en daarmee werd onder meer in Hellevoetsluis geoefend. De plannen gingen uiteindelijk niet door, want de Duitsers slaagden er niet in om de Britse luchtmacht te vernietigen. De kanonnen van Tirpitz werden in februari 1941 naar Oost-Europa vervoerd om dienst te doen in de oorlog tegen de Russen. In de loop van 1941 besefte de bezetter dat de bestaande kustverdediging een geallieerde landing niet zou kunnen tegenhouden, dus werd er in december 1941 een begin gemaakt aan de aanleg van de Neue Westwall, die later onder de naam Atlantikwall bekend werd. Uiteindelijk werden er op Voorne ongeveer 400 kleine en grote bunkers gebouwd. De functies varieerden van geschutsbatterij tot hoofdkwartier, van radarstation tot zoeklichtopstelling. In de winter van 1942-43 werd in drie maanden tijd het bunkercomplex Biber gebouwd, bestaande uit zo’n negentig bunkers. Dit complex diende als ondersteuning in de luchtoorlog. Met behulp van een grote radar konden de geallieerde bommenwerpers in een straal van circa 300 kilometer worden waargenomen en vervolgens onderschept. Er hebben in de loop der jaren verschillende soorten radars dienst gedaan, want de geallieerden slaagden er steeds weer in om de radar te storen. Om invasies te voorkomen, werden diverse polders onder water gezet en stonden op de stranden van Voorne vele Betontetraëders: versperringen die het de geallieerden onmogelijk moest maken met grote troepenmachten op het strand te landen. Op strategische plekken liepen de Duitse militairen hun wachtronde, op de uitkijk voor vliegtuigen of onbevoegde personen, klaar om te schieten.